Legends never die
17 maart is voor velen van ons een bijzondere dag, het zou de verjaardag zijn geweest van ons aller Adje, die helaas niet meer onder ons is. Het is ook de datum dat Job Lijffijt uit ons midden werd weggenomen. Zondag 17 maart is het 10 jaar geleden dat wij, supporters en bekenden, het vreselijke nieuws kregen te horen, Job was overleden.
Het overlijden van Job had een enorme impact op de club en vooral zijn supporters. Job was en bijzonder mens, na een verleden als na ik begreep ondeugende jongen van de Bunnikside trad Job in dienst van FC Utrecht en maakte daar een onmiskenbare indruk. Op wedstrijddagen was Job als beveiliger in het home aanwezig, maar meer nog als “padre familias”. Job was voor velen de vraagbaak, vertrouwenspersoon en vriend die zaken kon relativeren. Job stond ook boven alle partijen, hoe het groepjes supporters zich noemde of liet noemen, Job genoot van eenieder respect.
Respect dat Job zeker niet voor iedereen had. Toen er in een stadion een presentatie was en de enthousiaste spreker zich mee liet slepen in het succes van de club uit de hoofdstad, liet Job zich gelden. “We zijn hier in Utrecht, de Galgenwaard en als je iets leuks te vertellen hebt over Abcoude-Noord moet je hier niet wezen” liet Job de verbouwereerde spreker weten.
Zo was Job, kwam niet aan zijn club en ook niet aan zijn mensen, op zijn eigen wijze hield hij ons allemaal in de gaten. Vaak een vriendelijk, maar vooral belangstellend woord, maar ook streng als er opgetreden moest worden.
De klap kwam destijds keihard aan, er was een “stille tocht”. Er werden diverse in memoriam-beelden geplaatst op YouTube en naast de lift hangt een plaquette met de tekst een tekst die Frans van Seumeren schreef na het overlijden van Job.
Job was geliefd en werd gewaardeerd. De plechtigheid in de Galgenwaard was bijzonder, de toespraken waren indringend en emotioneel. Wilco van Schaik sprak mooie woorden en FC Utrecht stelde het stadion beschikbaar voor zijn afscheid. Een emotioneel afscheid waarbij zeker 1000 mensen aanwezig waren die Job ieder op hun eigen manier hadden leren kennen. Fakkels, erehaag, mooie woorden alles voor Job.
Zondag 17 maart, 10 jaar later speelt onze FC tegen NEC. Wat een toeval, onze FC Utrecht speelt tegen het NEC van Wilco van Schaik. Op de verjaardag van Adje en de overlijdensdatum van Job Lijffijt keert de oude voorzitter van onze FC terug met zijn nieuwe club. Soms lijkt alles samen te komen, en ik moet zeggen soms ook tijd voor bezinning.
Want wat wordt een figuur als Job gemist, een ras supporter die het werkelijk met elke groepering goed kon vinden en in ieder geval respect afdwong. “Respect” het is een groot woord. “Respect” komt te voet en gaat te paard, maar Job ik ken er geen één die ook maar één woord respectloos over je spreekt. Respect kan ook gegeven worden, Job is inmiddels al 10 jaar niet meer onder ons, en er hangt een mooie plaquette bij de lift die ons laat weten wat voor onuitwisbare indruk Job gehad heeft op onze club en supporters.
Misschien dat wij als supporters het respect naar die vriendelijke reus die altijd in het home te vinden was kunnen effectueren. Laat de SV en club zich inzetten voor iets blijvends, iets eervols…. een zaal (of dat nu de house-zaal, of de Hollandse zaal is) vernoemen naar Job Lijffijt…..Rick Hoogland laten zingen in de “Job Lijffijt-zaal”
Ik kan me geen mooier eerbetoon bedenken
Legends never die
Bunnikside.nl